De toename van schadevergoedingsclaims door slachtoffers van vrachtwagenongevallen, dankzij de deskundige vertegenwoordiging door advocaten voor vrachtwagenongevallen, heeft de vrachtwagenindustrie onder druk gezet.
Als reactie daarop hebben sommige staten wetgeving ingevoerd om transportbedrijven te beschermen tegen overijverige rechtszaken. De onlangs aangenomen HB 19 in Texas heeft aanleiding gegeven tot discussie omdat het zorgen oproept over de potentiële negatieve impact op het vermogen van werkelijk verdienstelijke slachtoffers om een eerlijke compensatie voor hun verliezen te ontvangen.
Hoewel deze wet tot doel heeft investeerders in de vrachtwagensector te beschermen, roept deze ook vragen op over de balans tussen het beschermen van bedrijven en het garanderen van de rechten van slachtoffers.
De eerste fase
Volgens de nieuwe wet moeten slachtoffers die een rechtszaak willen aanspannen tegen een vrachtwagenchauffeur een motie indienen die in twee fasen is verdeeld, ook wel een ‘gesplitst’ proces genoemd. De eerste fase van het proces zal zich richten op compenserende schadevergoeding, waarbij de nadruk ligt op het handelen en nalaten van de bestuurder.
Volgens het beginsel van plaatsvervangende aansprakelijkheid zijn werkgevers aansprakelijk voor ongevallen die voortvloeien uit de nalatigheid van hun werknemers. HB 19 maakt het echter vrijwel onmogelijk voor slachtoffers om het transportbedrijf verantwoordelijk te houden voor de daden van zijn werknemers.
Helaas komen de middelen van vrachtwagenchauffeurs niet in de buurt van die van het bedrijf waarvoor ze werken. Daarom is de bestuurder mogelijk niet in staat om de slachtoffers adequaat te compenseren, vooral als de daaruit voortvloeiende verwondingen ernstig zijn.
De tweede fase
De tweede fase van het gesplitste proces richt zich op exemplarische schade als gevolg van grove nalatigheid van het transportbedrijf. Vrachtwagenbedrijven zijn er verantwoordelijk voor dat hun vrachtwagens in de best mogelijke staat verkeren en dat hun chauffeurs niet langer werken dan de federale vrachtwagenwetten voorschrijven.
De bewijsnorm voor transportbedrijven is onder de nieuwe regelgeving aanzienlijk hoog geworden, wat betekent dat maar weinig slachtoffers die drempel zullen halen.
Bovendien kan grove nalatigheid alleen worden vastgesteld door een anonieme stem van alle juryleden in een vrachtwagenongeval, terwijl voordat de nieuwe wet van kracht werd, 10 van de 12 juryleden zich moesten uitspreken.
Beperking van toelaatbaar bewijs
De nieuwe wet beperkt ook de soorten bewijsmateriaal die zijn toegestaan in geval van een vrachtwagenongeval. Een eiser kan bijvoorbeeld alleen bewijsmateriaal overleggen dat de directe oorzaak van het ongeval is, wanneer er sprake is van nalatigheid van de werknemer.
Als een vrachtwagenchauffeur bijvoorbeeld op een kruispunt geen voorrang geeft, kan de eiser een overtreding van de rijtijdlimieten niet als factor aanvoeren, omdat dit niet de directe oorzaak van het ongeval is. Dergelijk bewijs kan alleen worden geleverd in de tweede fase van het gesplitste proces, wanneer schadevergoeding wordt geëist.
De impact ervan op de wegen in Texas en de slachtoffers
De recente passage van HB 19 in Texas, die tot doel heeft vrachtwagenbedrijven te beschermen tegen buitensporige rechtszaken, heeft kritiek gekregen van snelwegveiligheidsorganisaties en advocaten. De wet wordt gezien als gunstig voor transportbedrijven, maar nadelig voor slachtoffers van vrachtwagenongevallen, omdat het de schade die zij kunnen verhalen kan beperken.
“Het doel van slachtoffers van vrachtwagenongelukken is niet om te profiteren van hun tegenslag”, zegt advocaat Dan Christensen van DC Law. “Het gaat erom hun leven zo goed mogelijk te herstellen, gezien de ontwrichtende aard van een ongeval.
Voorstanders van verkeersveiligheid zijn ook bezorgd dat de zachte aanpak om vrachtwagenchauffeurs ter verantwoording te roepen ertoe zou kunnen leiden dat de federale en staatsregels voor vrachtwagenvervoer niet worden nageleefd, waardoor weggebruikers gevaar lopen. De nieuwe wet roept vragen op over de balans tussen het beschermen van commerciële belangen en het waarborgen van gerechtigheid voor slachtoffers van ongevallen.