Rogue City zegt dat je het recht hebt om gewelddadig te blijven

RoboCop: Rogue City, ontwikkeld door Teyon en uitgegeven door Nacon, markeert de terugkeer van Peter Weller in zijn iconische rol, terwijl hij RoboCop speelt in dit first-person arcadespel. Bovendien is dit de eerste keer in bijna twintig jaar dat Iron Man zijn eigen videogame heeft. Maar was het wachten het waard? Het hangt allemaal af van de vraag of spelers bereid zijn hun verwachtingen te verlagen voor een game die duidelijk niet tegen hoge kosten is geproduceerd.

GERELATEERD: The Rock is de enige hoop van de RoboCop-franchise

De politieman, voorheen bekend als Alex Murphy, speelt zich af tussen de gebeurtenissen van RoboCop 2 en RoboCop 3 en wordt geconfronteerd met een nieuwe dreiging die is neergedaald in Old Detroit. Tegelijkertijd ervaart hij vreemde verstoringen in zijn programmering waardoor hij zijn herinneringen met de werkelijkheid vermengt. Het is niet moeilijk om te zien wat voor uitdagingen dit met zich meebrengt, vooral in de hitte van het moment. RoboCop wordt vergezeld door bekende gezichten uit het verleden, zoals zijn partner Anne Lewis en sergeant Warren Reed.

Zou jij het voor een dollar kopen?

Het hoofdverhaal van de game duurt ongeveer 10 uur, plus nog eens twee tot drie uur voor de zijmissies. Hoewel het korter is dan andere moderne titels, duurt RoboCop: Rogue City niet te lang. Omdat het een arcade-FPS is, met weinig variatie in algemene verbeteringen en gameplay, heeft de verveling de neiging om toe te slaan voordat het spel eindigt. Het eindigt echter snel voordat het een hele klus wordt, met verhalen die natuurlijk aanvoelen als een voortzetting van het geheel.

Alleen al uit de verkoopprijs van RoboCop: Rogue City blijkt dat Teyon geen blanco cheque heeft gekregen om de game – vooral in de tussenfilmpjes – te laten lijden onder ernstige framedrops en af ​​en toe blunders. (Soms komen de mondbewegingen van de personages niet eens overeen met de mondbewegingen die ze maken als ze spreken.) Als je echter de sporadische terugroep naar de PlayStation 3-graphics verwijdert, past de rest van het ontwerp perfect in de esthetiek van eind jaren 80 en begin jaren 90. Van voertuigen tot kleding en de inrichting van de kamers, Teyon biedt een perfecte momentopname van deze periode die perfect past in de chronologie van RoboCop en de toon ervan respecteert.

GERELATEERD: Waarom Zack Snyder perfect zou zijn om een ​​RoboCop-reboot te regisseren

Mooi schot, zoon

Waar RoboCop: Rogue City schittert, is de verslavende gameplay. Dit is geen snelle FPS zoals Doom; Omdat RoboCop lijkt op een tank, zijn zijn bewegingen langzamer en stijver. Wat het echter aan behendigheid mist, wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn vermogen om schade op te lopen en aan te richten. (En als hij schade oploopt, zijn er OCP-herstelkosten verspreid over het spel om hem te genezen). Met behulp van zijn primaire wapen, het Auto 9-pistool, dat onbeperkte munitie heeft, betreedt het personage grootschalige omgevingen om een ​​grote verscheidenheid aan vijanden uit te schakelen. RoboCop hoeft echter niet alleen op de Auto 9 te vertrouwen, omdat hij andere vijandelijke wapens, zoals aanvalsgeweren, kan oppakken en gebruiken totdat de munitie op is.

Bovendien kan hij vijanden slaan, grijpen, gooien en gebruiken als menselijk schild. Omgevingsvoorwerpen spelen ook een belangrijke rol, aangezien RoboCop computers, stoelen en zelfs gitaren kan gooien om vanaf grote afstand schade aan te richten. Gasflessen zijn net zo belangrijk, omdat het personage ze kan gebruiken om een ​​gebied vol vijanden op te ruimen.

GERELATEERD: De RoboCop Reboot 2014: waarom het veel meer respect en liefde verdient

bedankt voor je medewerking

Net als de satirische actiefilm van Paul Verhoeven uit 1987 mist RoboCop: Rogue City finesse, maar het maakt dit ruimschoots goed door de leuke factor. De passie komt tot uiting in hoe naadloos deze titel in het RoboCop-universum past, en het is een verplichte ervaring voor iedereen die van de originele filmreeks houdt.